පහුගිය සිකුරාදා උදෑසන අපි හදිසි රැස්වීමකට දරුවන් කැඳවනව.ඒ රැස්වීමට උපරිම විනාඩි හතලිස් පහක් ගතවෙන්න ඇති.
ඒ කාලය තුළ දරුවො අට දෙනෙක් කලන්තෙ හැදිල වැටෙනව.
ගුරුවරු ඒ පැටව් අත් දෙකෙන් උස්සගෙන පන්තිකාමර වලට අරන් එනව.
දරුවො යථා තත්ත්වයට ආවට පස්සෙ , මම ඒ අට දෙනාගෙ ළඟටම ගිහින් අහනව
" පුතේ උදේට කාල ද ආවෙ " කියල.
විශ්වාස කරන්න ..ඒ අට දෙනා ම කිසිම කෑමක් නැතිව ඉස්කෝලෙට ඇවිත් තිබුනෙ. ඒ අතරින් කිහිප දෙනෙක් කළින් දා රාත්‍රියෙත් කිසිවක් නොකා නින්ඳට ගිහින් තිබුනෙ.
අපි පුංචි උන් ට කෑම දෙනව.
දුක ම සිදුවීම සිද්ධ වෙන්නෙ ඊට පස්සෙ.
" ටීචර්..බත් ඕනෙ "
පුංචි කොළු පැටියෙක් ඉල්ලනව.අපි ඉක්මනට බත් මුළක් ලෙහල , අනලා අර දරුවට කවනව.
අනේ කටක් ගිළින්න කළින් ආයෙ කට අරිනව.
බත් කටක් ඉතිරි නොකර ඒ අහිංසකයා ඔක්කොම කනව.
කෑ ගහලා අඬන්න පුලුවන් තරමෙ දුකක් එක්කයි එදා දවස ඇරඹෙන්නෙ.
දරුවෙක් දෝතින් උස්සගෙන එන එක, අපේ බත් මුළක් ලෙහලා දරුවෙක් ට කවන එක ගුරුවරු හැටියට අපිට අරුම දෙයක් නෙවෙයි.
ඒත් අද පාසල් ඇතුළෙ තත්ත්වය අන් කවරදාකටත් වඩා වෙනස්.
අපි අද රටක් හැටියට මුහුණ දෙන ඛේදනීය තත්ත්වයේ වැඩිපුරම දඩුවම් ලබන්නෙ කාටවත් කිසිම වරදක් නොකළ අහිංසක දරු පැටව් කියන එක අපි පිළිගන්න ඕනෙ.
දවසින් දවස දරුවන් අධ්‍යාපනයෙන් ඈත් වෙනව.ආසන්න අවුරුදු දෙක තුනකට පස්සෙ අපිට එහි භයානක ප්‍රථිපල අත් විඳින්න අනිවාර්යයෙන් ම සිද්ධ වෙනව.ඒක වෙනම කතා කරන්න ඕනෙ මතෘකාවක්.
මම මේ කියන්න උත්සහ කරන්නෙ ඒක නෙවෙයි.වේල් දෙක තුනකට බත් ඇටයක් කුසට නොලැබුන දරු පැටව් අද මේ ලංකාවෙම පාසල් වල පන්ති කාමර වල ඕනෑතරම් ඉන්නව.කුසගින්නෙ පුංචි බඩවල් කෑ ගහද්දි , ඒක දරාගෙන ගුරුවරයා දිහා බලාගෙන පාඩම් ඉගෙන ගන්න වෙහෙසෙන දරු පැටව් මේ බිමේ හැම පාසලකම ඉන්නව.
දරුවන් ට කන්න දෙන්න දෙයක් නැතිව දවස් තුනක් තිස්සෙ වතුර විතරක් දි දී හිටිය අම්මෙක් ඊයෙ පෙරේදා දවසක කනේරු ඇට කාලා තිබුණා.දරුවෙක් ගෙ කුස ගින්දර ළඟ ඒ අම්මා මොන තරම් අසරණ වෙන්න ඇතිද කියලා හිතාගන්න පුලුවන් ද.සමාජයෙන් කිසියම් හෝ රැකවරණයක් ලැබුන නම් ඒ අම්මා කිසි දාක එහෙම තීරණයක් ගන්නෙ නැහැ.
අපි සංවිධානාත්මකව මේ ප්‍රශ්නෙට පිළියම් හොයන්න ඕනෙ. අඩුම තරමින් සතියට දින තුනක් වත් කොළ කැඳ වේලක් දරුවන් ට දෙන්න, බතක් මාළුවක් දෙන්න, කොස් දෙල් අල බතල ටිකක් තම්බලා දෙන්න වත් වැඩිහිටියො සංවිධානය වෙන්න ඕනෙ කාලය ඇවිත්.
පාසල් අවට දානපතියො ඉන්නව.සම්පත් පුරවැසියො ඉන්නව.ස්වෙච්ඡා සංවිධාන , ව්‍යාපාරිකයෝ වගේ තවමත් හිස කෙළින් තියාගෙන ඉන්න පිරිසක් පාසල් ආශ්‍රිතව ජීවත් වෙනව.තමන්ට තියෙන පුංචිම දෙයක් හරි අනුන් එක්ක බෙදා ගන්න කැමති බෝසත් ගුණ තියෙන මිනිස්සු මේ බිමේ තවමත් ජීවත් වෙනව. ඒ හැමෝගෙන්ම ඉල්ලන්නෙ,
මොහොතකට කවර හෝ පාසලකට ගොඩවෙලා බලන්න.අපි මේ ප්‍රශ්නෙට විසඳුම් අද අද ම හොයන්න ඕනෙ.
දරුවෙක් තමන්ගෙ කියලා දැනෙන්න තමන්ට දාව උපදින්න ම ඕනෙ නැහැ.තමන්ගෙ කුසෙන් බිහි කරන්න ඕනෙත් නැහැ.හැමෝම අපේ දරුවො.ඒ දරුවො වෙනුවෙන් අත් වැල් බැඳගන්න එක අද අපි කළ යුතු ම යුතුකමක්.පැහැර නොහැරිය යුතු වගකීමක්.
Copied - සංජීවනී දහනායක -